Bericht van Karsten en Irene

Kookles

Een van de eerste nationale vertaalcollega's die we 25 jaar geleden ontmoetten waren Chris en Vasa. Vorige maand waren ze in de stad waar we wonen en kwamen even langs. Irene was er best druk mee want een van hen had een ingewikkeld dieet. Toch ook wel weer leuk om dingen wat bijzonder klaar te moeten maken!

Het was leuk om herinneringen op te halen uit de tijd dat onze jongens nog klein waren en we alles nog moesten leren. Sommige herinneringen zijn minder fijn: culturele fouten die we gemaakt hebben, dingen die we te 'Nederlands' (te direct) gecommuniceerd hebben, indirecte aanwijzingen die we gemist hebben. Hoe kan het toch mogelijk zijn dat we nog steeds in dit land mogen zijn? Zeker niet omdat we nou zo'n geweldige bijdrage geven, of omdat we onmisbaar zouden zijn.

Toen Irene lang geleden werd uitgezonden sprak iemand haar toe: 'wat fijn dat je zo van de mensen in dat land houdt dat je er heen wilt gaan'. Het was een uitspraak die Irene deed schrikken: ze had er nooit over nagedacht of ze van de mensen daar hield of niet. Het was liefde voor God die haar deed gaan, niet zozeer de liefde voor mensen.

Waarom zijn we hier? Niet om grote dingen voor God te doen. Niet om massa's mensen tot geloof te brengen. Zou het kunnen dat we hier zijn om liefde te leren? Dat we hier zijn omdat dit de plaats is waar God ons wil leren en laten groeien, op een manier die ergens anders niet kon? En dat we hier nog kunnen blijven, omdat God nog niet klaar is met ons...?

Niet dat dit betekent dat als we opeens weg moeten, God wel klaar met ons zou zijn. Maar misschien is het dan tijd voor de volgende les!

Vasa is een kieskeurige eter. Ervan uitgaande dat we een huishulp hebben die het eten gekookt heeft geeft ze commentaar op het eten; niet helemaal goed. Na een aantal tips gegeven te hebben, vraagt ze opeens: 'het WAS toch je huishulp die kookte...?' We moeten toegeven dat we geen huishulp hebben en dat Irene zelf gekookt heeft. Laten we gedacht hebben dat Irene inmiddels best aardig kon koken... We glimlachen en zijn blij met de tips. God is nog niet klaar met ons, ook niet met de kookles!

Sjalom,

Karsten & Irene