Meditatie
Lef hebben
De vroedvrouwen vreesden echter God en deden niet wat de koning van Egypte
tot hen gesproken had, maar lieten de jongetjes in leven. (Exodus 1: 17)
Het
boek Exodus vertelt hoe het volk van Jakob zich uitbreidt. Jozef, de onderkoning
van Egypte, is inmiddels gestorven. De farao die nu regeert, heeft Jozef niet
gekend. Hij leeft niet in dankbare herinnering aan deze redder van zijn volk. De
nieuwe koning van Egypte ziet de Israëlieten als een bedreiging voor Egypte. Hij
wil dat volk vernietigen. Hij neemt straffe maatregelen om de bevolkingsgroei af
te remmen. Zo zullen ze op den duur wel uitsterven. Het is doffe ellende voor de
nakomelingen van Jakob. Geen uitzicht op voortbestaan.
Maar dan: midden in het lijden van het volk Israël gloort er hoop! Midden in
alle beestachtigheid is er medemenselijkheid! Midden in alle lijden is er een
teken van Gods liefde! In alle uitzichtloosheid maakt de Heere een nieuw begin.
Gods redding van zijn volk begint bij de actie van twee Egyptische vrouwen. In
het gebied waar de Hebreeërs in wonen leven twee vroedvrouwen. Ze staan als
vrouw onderaan de maatschappelijke ladder. Wie is er die rekening houdt met deze
vrouwen? Voor wie tellen ze mee?! Toch kennen we hun namen: Sifra en Pua. Hun
namen staan in het boek dat begint met: Dit zijn de namen… Dat betekent dat God
hen kent! Want de God van Israël is een persoonlijke God. Zo roept de levende
God vandaag mensen tot zijn dienst! Hij kent je en vraagt je om het verschil te
maken in je eigen omgeving. Deze verloskundigen leggen zich niet neer bij de
cultuur van de dood, omdat ze geloven in het leven!
Zo ondermijnen de twee vroedvrouwen het dodelijke plan van de farao. Ze laten de
jongetjes in leven. Dat is een daad van verzet! Daar is moed voor nodig. Waar
halen ze het lef vandaan? De tekst zegt dat deze vrouwen God vreesden, d.w.z.
dat ze ontzag hebben voor God. Ze hebben eerbied en respect voor de God die
heilig, goed en rechtvaardig is. Ze geloven dat God zegent wat ze doen in
gehoorzaamheid aan zijn wil. God geeft het leven en ze gaan daar met zorg en
toewijding mee om. Ze vrezen de Heere. Ontzag voor God neemt angst voor mensen
weg. Want God alleen regeert.
Gedreven door ontzag voor de levende God staan de vroedvrouwen voor de farao.
Wat een lef tonen deze vrouwen wanneer ze antwoord geven op de vragen van de
koning. Wanneer de farao vraagt hoe het komt dat de jongetjes blijven leven,
geven ze een antwoord waarmee ze de farao op het verkeerde been zetten. De
verloskundigen zeggen tegen de farao dat de Hebreeuwse vrouwen sterker zijn dan
anderen en daarom hun kind al hebben gebaard voor ze ter plekke zijn. Ondanks de
dreiging hebben de vrouwen het lef om met hun leven in te staan voor de
Hebreeuwse jongetjes. Die moed wordt gezegend. Tegen de verdrukking in groeit
het volk.
Of we nu te maken hebben met vervolging en verdrukking, of veel meer met de
koude wind van onverschilligheid en keihard ongeloof, de geschiedenis van deze
twee vrouwen moedigt ons aan om vol te houden en ontzag te hebben voor de
levende God. Gedreven door de vreze des Heren kunnen we met lef in de wereld
staan, haaks op de doodscultuur. Als gemeente van het Nieuwe Testament kunnen we
dat des te meer, omdat Christus de dood overwon! Hij leeft en geeft het leven
aan ieder die in hem gelooft.
Ds. G.J. Hiensch